Włodek... mój brat

 

Byliśmy prawie rówieśnikami, on był młodszy o 17 miesięcy. Dzieciństwo to wspólne zabawy i dorastanie. Szybko utraciliśmy ojca, pozostaliśmy razem.

   Ta sama Szkoła Podstawowa nr 28 i boisko szkolne. Włodek trenował koszykówkę, ja byłem jego wiernym kibicem. Sport to jego „zawód”, najpierw gdańska Spójnia i mistrzostwo Polski juniorów. Był zawodnikiem GKS-u Wybrzeże i pobierał nauki od najlepszych koszykarzy czasu świetności „Korsarzy”. To był czas wspólnych wakacji i niekończących się dyskusji – koszykówka i Miasto Gdańsk – to jego pasje. Jego wyjazd na studia w warszawskiej AWF oddalił nas tylko o ok. 350 km. Razem uprawialiśmy zagraniczną turystykę zarobkową i przy każdej okazji mieliśmy o czym rozmawiać... zawsze długo – do późna. Po zakończeniu kariery zawodnika i trenera warszawskiego AZS, pozostał w Warszawie i przy sporcie.

Żona siatkarka, a on zajmował się produkcją odzieży sportowej.

10 maj 2004 r. dzwoni telefon. To Włodek, umawiamy się na zjazd rodzinny pogadamy ...

Następnego dnia wiadomość – Włodek nie żyje. Odszedł tak jak żył - w pośpiechu, bez pożegnania... Tak się nie umawialiśmy.

Pozostały wspomnienia i niedokończone tematy.

 

Włodzimierz Jarmakowski

23 marca 1957 – 10 maj 2004

Pozostań w pamięci