strona główna    indeks        Eugeniusz JARMAKOWSKI               drzewo-grafik

(20.02.1915 - Pabianice / 30.09.1996 - Pabianice)

rodzice Władysław Jarmakowski i Eleonora Łondka

żona Helena Trzeciak

(24.02.1918 - Wola Chruścińska / 25.06.2005 - Pabianice)

4 dzieci:

WITOLD

RYSZARD

BOGDAN

ZENON

    

   

Eugeniusz i Helena 

pierwszy z prawej Eugeniusz z kolegami z wojska

opis na odwrocie: "Na pamiątkę wspólnego pobytu w Niemczech. ofiarowuje Lesia. Patbensen 4 III 43 r."

Helena w środku. (M.J.)

Eugeniusz i Helena z synami od lewej: Rysiek, Witek, Bogdan

M.J. M.J.

                                    Eugeniusz z kolegą  (1972)                                 Eugeniusz z synową Janiną

Eugeniusz u syna w domu

własnoręcznie napisany Życiorys Eugeniusza:

          Urodziłem się 20 lutego 1915r. w Pabianicach w rodzinie robotniczej.  Po zakończeniu szkoły podstawowej pracowałem w różnego rodzaju pracach. W marcu 1938 roku zostałem powołany do wojska. Służyłem w 85 pułku piechoty Strzelców Wileńskich w Nowej Wilejce. Po ukończeniu szkoły podoficerskiej dosłużyłem się  stopnia star. strzelca, a po paru miesiącach dostałem nominację na kaprala. Moim dowódcą 85 pułku był kapit. Persowski. Od 1.09.1939r brałem udział w wojnie obronnej jako dowódca drużyny. Po różnych przejściach, związanych z działaniami wojennymi, pułk mój z okolic Piotrkowa Trybunalskiego wycofywał się na Warszawę. Jednak w skutek zaistniałej sytuacji wojennej do Warszawy nie dotarłem. Wycofywaliśmy się dalej na wschód poprzez  Łuków, Biała Podlaska, Brześć n/ Bugiem aż do Równego, gdzie zostałem ponownie zmobilizowany do tworzących się oddziałów wojennych i następnie marsz kierunek Łuck. W Równym dowódcą był pułkownik z rezerwy Jankowski. Spotkanie z żołnierzami Armii Radzieckiej, musieliśmy zdać sprzęt wojenny, który mieliśmy do obrony i pod ich dowództwem, mój marsz wojenny zakończyłem w miejscowości Szopietówka. Skąd rozpocząłem mój powrót do domu do Pabianic. W domu zjawiłem się pod koniec października 1939r. Rozpocząłem pracę zarobkową. W kwietniu 1940 roku wywieziono mnie na roboty przymusowe do Niemiec. Gdzie przebywałem do listopada 1945 roku w miejscowości Achterdech  koło Hamburga. Po wyzwoleniu powróciłem do Pabianic z żoną. Z powodu choroby nogi, której ból odczuwałem przez cały okres pobytu w Niemczech. W miesiącu grudniu 1945r zabrano mnie do szpitala w Pabianicach i po długim pobycie w tym szpitalu w czerwcu 1946roku amputowano mi lewą nogę powyżej  kolana. W 1.08.1950 roku. rozpocząłem pracę w Z.P.B Pamotex w służbie dozoru. Pracowałem do dnia 1.02.1981 roku i przeszedłem na zasłużony odpoczynek. Wychowałem czterech synów urodzonych w latach 1946,1948,1950, i 1952 roku.

tu możesz zobaczyć oryginał >>>